لهیب جاویدان آذر (گذرى استراتژیک بر جنبش دانشجویى)
هنگامى که در سالهاى زمامدارى رضاخان سنگ بناى دانشگاه تهران گذاشته شد و ایران در دوران توسعه رضاخانى به اولین نهاد آموزش عالى دست یافت نه بنیانگذاران و نه مجوزدهنده تأسیس آن شاید در مخیله خود تصور نمى‌کردند که دانشگاه جدا از کارکرد علمى خود قادر است در عرصه سیاسى – اجتماعى ایران نیز ایفاى نقش کند. به هنگام پیدایش فکر تأسیس دانشگاه و پذیرش آن سه عامل “وابستگى جدى به طراحى و برنامه‌ریزى مستشاران خارجى” از دهه‌هاى آخر حکومت قجر، “ناتوانى داخلى در طرح و پردازش پروژه‌ها” و بالاخره “انگیزه‌هاى رقابت شخصى رضاخان” با کمال پاشا به عنوان محور نوسازى ترکیه، در تربیت کادرهاى علمى سهمى مؤثر داشتند. زمانى که فکر به عمل تبدیل شد در سیستم آموزشى برگرفته از تجربه فرانسه، چند ده دانشجو که عموماً از طبقه متوسط به بالا بودند با ورود به کلاسهاى نوساز، نام خود را به عنوان اولین ره‌یافتگان به دانشگاه، در تاریخ علمى ایران زمین ثبت کردند.
