برای سالگرد شهادت هدی صابر فعال ملی مذهبی
فرهاد نوروزی – یکی از ویژگی‌های هدی صابر که در میان طبقه روشنفکر یا کنشگران سیاسی، نادر و کمیاب است، عمل‌گرایی یا به قول خودش پاشنه ورکشیده بودن بود. صابر اگر در حسینیه ارشاد سخنرانی می‌کرد، برای توسعه اقتصادی کشور هم پژوهش و نگارش می‌کرد. اهل کار جمعی و علاقه‌مند به نهادسازی مدنی بود که مشهورترینش را در سفر به سیستان و بلوچستان انجام داد.
این ویژگی در نوع خود برای یک کنشگر سیاسی بسی غنمیت است. ما کم نداریم از اپوزیسیون «منبری» که جز حرف کار دیگر نمی‌تواند. البته مراد من کاستن از ارزش «حرف» نیست. به قول شریعتی حرف داریم تا حرف! یک حرف است که باد هواست و مولد هیچ حرکتی نمی‌شود و یک حرف دیگر هم هست که چونان توپ و گلوله بر خیمه استبداد فرود می‌آید.
این مزیت بزرگی برای یک سیاستمدار است که گفتار و کردار را به موازات یکدیگر داشته باشد. این کار موجب می‌شود تا کمتر در عالم انتزاع فرو رفته و گفتارش بیشتر به واقعیت‌های عینی جامعه گره خورد و راهکاری هم اگر ارائه می‌دهد، بیش از راهکار دیگران کار آمد باشد.
تقویت و ترویج چنین ویژگی در این زمانۀ «حرافی‌های سلبریتی‌مآبانه»، خود کاری است بزرگ و کنشی است ژرف و اثرگذار در تحولات سیاسی کشور.
برای جامعه ما که «نهادگریزی»، «خودمحوری» و «تک‌روی و شعارمحوری» به ویژگی‌های کلی فرهنگ سیاسیمان تبدیل شده، کوشش در راه «عمل‌گرایی و نهادسازی مدنی» بهترین پادزهر این سم سیاسی فرهنگی است.
منبع: کانال شخصی نویسنده
