امیرخسرو دلیرثانی
تشریح و تفسیر دقیق وقایع تاریخی، برای حفظ اصالت هر رویداد و بالا بردن ضریب اطمینان به نقل قولهای تاریخی برای نسلهای آینده از اهمیت بالایی برخوردار است. به ویژه آنکه مربوط به آن بخش از تاریخ باشد که دربرگیرندهی مبارزات مرمی در برابر یک قدرت غالب استبدادی است، که چون معمولاً این وقایع مشمول تاریخ رسمی روایت شده از سوی قدرتها نمیشود، از آسیبپذیری بیشتری به لحاظ ثبت دقیق وقایع و ماندگاری در گذر زمان برخوردار است.
چندی پیش یکی از همبندیان سابق از طریق رسانهها عنوان کرده بود که هدی صابر در جریان اعتصاب غذا به شهادت نرسیده و دو روز قبل از رویداد حملهی قلبی که در نهایت منجر به فوت ایشان شد، به اعتصاب غذای خود پایان داده است. این روایت از رویداد شهادت هدی از لحاظ نزدیکی با واقعیت و اصل موضوع از درصدی خطا برخوردار بود که البته چند روز بعد که اعتراضات از سوی سایر همبندیان و شاهدین ماجرا نسبت به آن صورت گرفت، روایتکننده طی تماسی تلفنی جزئیات ماجرا را از اینجانب جویا شد و به میزان اختلاف بین ویژگیهای واقعه و روایت خود پی برد.
بدین منظور به جهت بیان دقیق جزئیات مسئله، توضیح مجدد برخی نکات ضروری به نظر میآید. هرچند جزئیات کاملتر در گزارشی که سه روز بعد از شهادت هدی توسط اینجانب تهیه و در اینترنت منتشر شد آورده شده است.
اعتصاب اعتراضی شهید صابر از شامگاه دوازدهم خردادماه بعد از اذان مغرب و پس از اتمام مراسم ختم مرحوم مهندس سحابی و شهید هاله سحابی که در مسجد بند 350 زندان اوین برگزار شده بود آغاز شد و بیانیهی اعتصاب هم که به طور مشترک توسط ایشان و اینجانب تهیه شده بود، فردای همان روز در فضای مجازی منتشر گردید. اعتصاب غذا با همان شرایطی که در بیانیه ذکر شده بود یعنی صرفاً با نوشیدن آب و چای به همراه قند و نمک تا سحرگاه جمعه بیستم خرداد ماه (به مدت 8 روز) ادامه یافت تا اینکه شهید صابر بعد از اقامهی نماز صبح در سحرگاه آن روز در حال تداوم اعتصاب غذا دچار حملهی قلبی شد. بعد از وقوع حملهی قلبی در حالیکه ایشان از درد شدیدی در ناحیهی قفسهی سینه و دست چپ رنج میبرد و در کف اتاق یک بند 350 بر روی زمین خوابیده بود و اینجانب و چند نفر از همبندیان به دور ایشان حلقه زده بودیم، از یکی از همبندیان درخواست آبمیوهی خنک کرد و پس از آنکه آبمیوه در اختیار ایشان قرار داده شد چند جرعه از آن نوشید.
با توجه به اعتقادات مذهبی شهید صابر، همان طور که قبلاً تأکید شد و خود ایشان هم به صراحت به این موضوع اذعان داشت، قصد ایشان از اعتصاب غذا تندروی نبود و فقط میخواست صدای اعتراض خود را نسبت به ظلمی که به هاله سحابی و خانوادهی ایشان وارد شده بود به گوش همگان برساند. بنابراین طبیعی بود که ایشان هرگز از اعتصاب غذا قصد خودکشی نداشت و به محض بروز حملهی قلبی و احتمال نزدیک شدن به مرگ، با انجام این حرکت نمادین یعنی نوشیدن آبمیوه در معرض دید همبندیان، به اعتصاب خود پایان داد تا اگر اتفاقی افتاد، این تلقی پیش نیاید که هدی به دلیل اعتصاب غذا از بین رفته است. ولی آنچه مسلم بود ایشان به دلیل اعتصاب غذا دچار عارضهی قلبی شد، اما آنچه در نهایت به شهادت ایشان انجامید، عدم رسیدگی به موقع پزشکی و عدم انتقال به بیمارستان در روز وقوع حملهی قلبی بود. به ویژه آنکه پس از حمله ایشان را به بهداری اوین منتقل کردند و در کمتر از یک ساعت بعد مجدداً به بند بازگرداندند در حالیکه حالشان به وخامت گراییده بود و در همین بار اول بود که نه فقط به ایشان رسیدگی نشد، بلکه طبق گفتهی خودشان مورد ضرب و شتم و بیاحترامی قرار گرفتند و بعد هم به اجبار مأمورین مسیر نسبتاً طولانی بین بهداری و بند 350 را با پای پیاده و بدون استفاده از آمبولانس طی کردند که این مسئله، بیشک به بدتر شدن و وخامت حال ایشان انجامید.
نکتهی بعد اینکه با وجود امتناع ایشان از برگشت مجدد به بهداری و درخواست اعزام به بیمارستان و قول افسر نگهبان در این مورد، ایشان به شهادت یکی از هم بندیان حداقل تا ساعت 2 بعدازظهر در بهداری اوین نگهداری شده و از اعزام ایشان به بیمارستان خودداری شده است. ضمن آنکه هیچ دلیل قانعکننده یا سند و مدرکی هم در دسترس نیست که آیا آقای صابر بعد از ساعت 2 همان روز از بهداری به بیمارستان منتقل شده یا این انتقال بعد از حملهی دیگری که در ساعات بعد یا روز بعد اتفاق افتاده و حال ایشان به وخامت گراییده بالاجبار صورت گرفته است.
مخلص کلام آنکه شهید هدی صابر در حال اعتصاب غذا و در هشتمین روز دچار حملهی قلبی شد و بعد از این اتفاق به صورت نمادین به اعتصاب خود پایان داد و بعد از آن در اثر عدم رسیدگی به موقع و انتقال بیواسطه به بیمارستان فرصت برای انجام امور درمانی و نجات ایشان از دست رفت و به شهادت رسید.
به امید روزی که فرصت دستیابی به همهی حقایق در مورد شهادت مظلومانهی ایشان فراهم شود.
یادش گرامی باد.
20/3/96
برگرفته از یادنامهی ششمین سالگرد شهادت هدی صابر