ما در عین مصادره امکانات‌مان و در شرایط زیست حداقلی، هم فعال هستی، هم مذهبی، هم ملیِ از گونه مصدقی «هستیم». عزم تغییر در مسیر زیستِ «به از این» و در خور، نیز برقرار و ایران، ماندگار. در عصر دینامیسم کوچک‌ها و متوسط‌ها، ما نیز در چرخه هستی، چرخانیم. قصد بر آن است تا موجودیت جریان‌های «دگر»، خاصه جریان ما که مرزهایی دارد با حکمرانان، نفی و آثارشان مصادره شود. حقیقت مندرج در هستی مانع از نفی ماست. منِ کوچک به عنوان عضوی از جریان ملی- مذهبی در «سه هم‌پیمان عشق» منتشره در بهار ۸۸ و «جای خالی، جای سبز» منتشره در آستانه بهار ۸۹، از مجرای عشق، منش و روش حنیف و سعید و اصغر و از دیواره پهلوانی و مرام غلامرضا تختی، علائق و دغدغه‌های خود را پاشانده و بخشانده‌ام. از جهان رقصان و پاشان، ما نیز سهمی داریم. گه سهم خویش در فراخی‌ها و گه در سه‌کنج‌ها می‌جوییم. بالای آن عشق، منش و روش و ورای آن افتادگی و سهش، حرفی برای عرضه ندارم. ایران ما مشحون است از دلخوشی‌ها؛ دلخوشی­های پیشینی و نیز پسینی. در هر سه‌کنج با دستمایه­ها و انگاره­های دو محمد می‌توان دلخوش بود: محمدمصدق، و محمد حنیف‌نژاد؛  یکی کلان، یکی جوان. به‌عنوان زاده ایران، ‌متعلق به جریان فکری هم ملی- هم مذهبی، فرزند انقلاب ۵۷ در قبال آینده، بس خوشبین و قندیل‌های بس شفافِ آب‌چکان از شیروانی بزرگ ایران را نه تخیلی که حقیقی نظاره می‌کنم و سر و صورت به چکان‌چکان آن می‌سپارم. در شرایطی که از نظر من بازداشت‌ها و زندان‌ اخیر غیرعادلانه است، باز محبس، آماده برای ماست. به‌رغم آن و به‌رغم ویژه آسیب­ها بر خانواده­مان و یک‌دهه اضطراب و ناامنی همسر و فرزندان، باز جهان چرخان است، میل‌ها پویان است و آینده، امیدواران، روشنی فردا از درز دیوارها، بس هویدا.