در خلوت خویش

این همه جوانه
اینهمه سبزیانه
اینهمه نسیم مستانه
اینهمه باران خوش ترانه
اینهمه آلاله آبیِ شکوفانه
اینهمه شقایقِ داغ بر دلِ سُرخانه
اینهمه سروِ سربلندِ با خصلت نجیبانه…

            ای مهاجر بنگر
                        زندگی، شوق حیات
                                    از پس فردا پیداست
            زندگی بستر
            زندگی چشمک
                        زندگی قتلگه نومیدی هاست…

حیات و مرگ از آن دوست
            عدل دوست برای او
            سبکباری برای او که رفته
                        آرامش برای تو
                        شکیبایی برای تو که هستی…

چه جای تعجب؟!
            که از خشکیده گلدانی
                        گل زندگی برشکوفد
                                    کافی است؛
                                                دانه‌ای
                                                     قطره‌ای
                                                                        روزَنی
                                                                                   نسیمی…

شاید با تو بیهُده بی‌دلیل باشد سخن گفتن 
                از این واقعیت که مرد قوام می‌یابد در مرارت در وارد گود شدن
تو خود تجربه کرده‌ای در سخت سالهای اخیر حنیف من       
                قُل خوردن، بار آمدن، پخته شدن در کشاکش و درگیر شدن
از تُردی به در آمدن،، با غم کنار نیامدن، به رنج تن نسپردن …

هنو تو چشات عشقه
رو گونه هات اشکه
هنو رو دوشت مَشکه
دنیا برات کشکه…

دست زِِبر است
            گونه لطیف است
                        قلب مخملین است
                                    ذهن ابریشمین است
این هر چهار؛
            همواره در مخاطره
                        در کانون نشانه…

–      سه شنبه‌ای است در آستان غروبی نه چندان غمگین
                    در قلمرو حکومت سکوتی بس سنگین
–      ماه پر تلألوِ کامل در پس زمینۀ آبی خوشرنگین
                    در قاب آسمان اوین به سان نگین
–      تصادمی! تقارنی؛ هم شب چارده قَمَرین…

تیر امسال نکرد تابستانی
«چرا» ی اش من ندانم، تو میدانی؟
فارغ از هر علت و بهانه ای
دگرگون بود، داشت غریب حالی، نادیده احوالی…

یکشنبه شبی
            در میانه تیرماه پر تاب و تبی
                        بناگه در گوشم پیچید غرش رعدی
                                    چشمم روش شد از درخش برقی…

به قدر لحظاتی چند، نه افزونتر
            دیده بربند با مژگانی شاید تر
یادآر گلفام سحرگاهی در فرخنده بهاری         
            که سرآمد انتظار و هم حیات جوان اولانی
قفلی چرخید، آهنی نالید، پاشنه‌ای گردید        
            نگهبان در سکوت محض بند چند اسمی در فضا پاشید
آذری مردی برخاست بی‌هیچ تردید بی‌هیچ لرزش …

طبع جهان با همه ظرفیتش دست به کار
                    گویی همه روئیدنیان با منبع لطف دارند قرار
سه وجب داخل خاک، در ساق نبات، بانگِ برپا، بیدار
                    نوبهاری در راه، آستانِ بفرما زدنِ اسفندیار
واپسین روزها می گذرد، اِشتابان، بی‌صبر و قرار…

تو ندانی که پشت پیشانی من نقش گلگونه رخسارت بود؟
آگهی گنبد دوّار سرم سرخوش پژواک پیغامت بود
تو نخوانی که پس مرد مکانم قاب پندارۀ پندارت بود
صاحب خبری دل من شایق دیدارت بود…