میزگرد آزادی بیان (برای دانشجویان بازداشت‌شده امیرکبیر)

میزگرد «آزادی بیان» با حضور جمعی از حقوقدانان و فعالان سیاسی، خانواده‌ی سه دانشجوی بازداشت‌شده‌ی دانشگاه امیرکبیر و برخی اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت (طیف علامه) در محل کانون مدافعان حقوق بشر برگزار شد.به گزارش خبرنگار حقوقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در ابتدای این نشست، مادر احسان منصوری (دانشجوی بازداشت‌شده‌ی دانشگاه امیرکبیر) با ابراز نگرانی از وضعیت فرزندش ابراز عقیده کرد: متاسفانه به جای رسیدگی به وضعیت فرزندان ما در کمیته‌ی انضباطی دانشگاه با دامن زدن به این قضیه عنوان شد که آن‌ها مرتکب جرم شده‌اند در حالی که خودشان نوشتن مطالب توهین‌آمیز در نشریات را انکار و این اقدام را محکوم کرده‌اند. مادر احسان منصوری با اشاره به دیدارهای خانواده‌ی دانشجویان بازداشت‌شده‌ی امیرکبیر با برخی مقامات اجرایی و قضایی خاطرنشان کرد: ما از همه درخواست کردیم اجازه دهند پرونده‌ی فرزندان‌مان به دور از هیاهو در دادگاهی صالح و با حضور وکلا رسیدگی شود اما تاکنون وعده‌هایی که شنیده‌ایم عملی نشده و هم‌چنان بر نگرانی ما افزوده می‌شود. وی در ادامه توضیحاتی درباره‌ی دیدار روز گذشته‌ی خانواده‌ی دانشجویان بازداشت‌شده با مرتضوی، دادستان تهران ارائه و در پایان تصریح کرد: نگرانی‌های ما در مورد فرزندانمان هر روز بیش از گذشته می‌شود زیرا در حال حاضر ملاقات و تماس تلفنی آن‌ها قطع شده و ما از وضعیت آن‌ها کاملا بی‌خبر هستیم. مادر احمد قصابان نیز اظهار داشت: امیدوارم به زودی مشخص شود که فرزندان ما بی‌گناه هستند و جرمی مرتکب نشده‌اند تا تکلیف و وضعیت آن‌ها زودتر مشخص شود.
***
هدی صابر، از فعالان سیاسی نیز در این میزگرد گفت: آزادی بیان بیش از ۱۱۵ سال است که در دستور کار جامعه‌ی آزادی‌خواه ایران قرار دارد اما باید دید چه مقدار از آن محقق شده است؟
وی افزود: مطبوعات ایران پس از انقلاب لامحاله تنوعی را به خود دیدند که در نتیجه‌ی انقلاب پس از حکومت ضدبشری ۲۵۰۰ ساله بود اما پس از آن در دهه‌ی ۶۰ سه روزنامه عرصه‌دار جامعه‌ی مطبوعاتی بودند.
وی در ادامه اظهار داشت: متأسفانه در سال‌های اخیر با دانشگاه آن‌چنان برخوردی شده که در طول حیات نهاد دانشگاه این اتفاقات نیفتاده است.
هدی صابر با بیان این‌که تنوع و آزادی تنها راه حل جامعه‌ی ایران است گفت که جامعه‌ی ما در دوره‌ی معاصر برای اول بار پس از انقلاب به فاز صنفی رسیده به نوعی که هر یک از صنوف مطالبات خود را طلب می‌کنند پس راه‌حلی جز آزادباش باقی نیست تا تنوع در کشور برقرار شود.
اسکرول به بالا