مریم شربتدار قدس
منبع: وبسایت کلمه ـ 28 خرداد 1390
باسمه تعالی
آنقدر محجوب و آرام بود که اصلاً نمی توانم تصور کنم موجودی حتی غیر انسان، اینچنین خشن و بی رحمانه، او را که از درد به خود میپیچید، به تمارض متهم کرده و مورد ضرب و شتم قرار دهد. هدی صابر را اکثر خانواده های زندانیان سیاسی دو سال اخیر نیز میشناسند بواسطۀ غمخواری ها و دلجوئی هایش از آنان. هرگز نمی توانم فراموش کنم روزی که همسرم با اتمام مرخصی ۵ روزه پس از حدود ۱۰ ماه زندان و انفرادی، به آن عزتکده بازگشت؛ هدی صابر، بی خبر از این بازگشت زودهنگام، با همان تواضع و مهربانی همیشگی به منظور دیدار او به منزل ما آمد؛ گویی همین دیروز بود و هیچگاه از یاد نخواهم برد که چگونه با وجود سعی در فرو خوردن بغض، اشکهایش آرام آرام از دیدگان فرو میریخت.
همیشه بی صدا و آرام به دیدار خانواده ها میرفت و دلسوزانه با آنها همدردی میکرد و رنج و عذابش از این سوی میله ها بودن، کاملاً آشکار بود و پس از دستگیری بدون دلیلش هنگامی که در ملاقات های کابینی و هفتگی، توفیق دیدار آن بزرگمرد را نیز مییافتیم، رضایت و خوشحالی اش را از بودن با دیگر آزادگان دربند و قهرمان، به وضوح احساس میکردیم.
او که با سربلندی رفت و آزاد شد اما نمی دانم هنگامی که فرزندان آن ضارب سنگدل و بی رحم، روز پدر را به او که نقشی بزرگ در این فاجعه و ستم داشته است، تبریک میگفتند، آیا او از وحشت نفرین فرزندان هدی صابر و همسر مظلوم وی بر خود نلرزید؟
روزت را جشن بگیر ضارب که امروز، زور و قدرتی اگرچه ناپایدار، تقدیرت را بر کتیبۀ ستم، حک کرده است و در جشن پیروزی نفس اماره ات، همسر و فرزندانت را میهمان کن اما امید مبند که خدا رسوا و روسیاهت نفرماید که قطعاً آه مظلومانۀ خانوادۀ شهید هدی صابر به عرش خدا رسیده و اجابت خواهد شد.
آیا آن زمان که فریادش را نادیده گرفته و تهمت تمارض را بر او نثار میکردی و بجای تلاش برای درمانش با ضرباتت بر او هجوم بردی، اصلاً او را دیدی و آیا پس از بازگشت مظلومانه اش به سلول، وجدانت نهیب نزد که به دنبالش رفته و احوالش را جویا شوی؟ آیا پس از مرگ شهادت گونه اش قلبت فرو نریخت که پاسخت در پیشگاه خدا چه خواهد بود؟ و آیا هیچ اندیشیده ای که این دنیا هم دار مکافات است و علاوه بر عقوبت اخروی، عذاب دنیوی را نیز برای خود خریده ای؟
اگرچه در این حادثۀ تلخ و جانگداز، تنها تو مجرم و مقصر نیستی و اگرچه شاید در این زمان و شرایط فعلی، دادگاهی برای رسیدگی به عوامل اصلی همۀ این فجایع و مصائب، تشکیل نگردد، اما اگر خدایی هست که میدانیم هست، و اگر معاد و قیامتی بر پا شود که یقین داریم میشود، و اگر در محکمه ای به نام عدل الهی به تمام ظلم ها رسیدگی میشود که به آن نیز ایمان داریم، پس منتظر میمانیم تا چنانچه ظالمین و بدکاران به مسیر هدایت بازنگردند، شاهد رسوائی و عذابشان باشیم.